De familie Loret
Voor de geïnteresseerden onder u zijn hier nog wat gegevens over de orgelbouwer Loret.
De orgelbouwers van de familie Loret blijken van een zeer oude afkomst te zijn. De stamvader van deze tak is ene Laureys, die in 1698 in Halen (B) geboren werd. Via een heel nageslacht van beiaardiers, organisten, muzikanten, orgelbouwers en zelfs componisten en wetenschappers komen we dichter bij de bouwer van ons orgel.
De twee belangrijkste voor ons zijn twee zoons van Jan-Jozef-Antoon, die zelf geboren werd in 1757 in Dendermonde en overleed in 1847 te Uchelen. Die twee zoons waren Francois-Bernard, geboren 1808 te Dendermonde en gestorven in 1877 in Uchelen, en Hippolyte, geboren 1810 te Dendermonde en gestorven in 1879 in Parijs.
Deze Hippolyte werkte oorspronkelijk samen met zijn oudere broer. Toen deze ging samenwerken met zijn zwager Henry Vermeersch (1815-1886) gingen ze uiteen. Hippolyte was meer zuidelijk gericht en werd beschouwd als een van de belangrijkste bouwers van het symfonische orgeltype. Waarschijnlijk daarom was zijn afzetgebied vooral Zuid-België en Noord-Frankrijk.
Francois-Bernard zocht het wat meer noordelijker. Vooral in Noord-België en Zuid-Nederland, hoewel er ook orgels van hem bekend zijn in Grouw en Den Helder. Hij had veel kennis van natuurkunde en heeft mede daardoor veel verbeteringen in de orgelbouw aangebracht.
Oorspronkelijk werkte hij samen met Henry Vermeersch, met wiens zuster hij was getrouwd. In die periode bouwden zij orgels van mindere kwaliteit, die goedkoop en snel geleverd konden worden. Orgels uit die tijd kenmerkten zich door de wat wankele kasten en zijn, op enkele uitzonderingen na, verdwenen. In 1849 werd zijn orgel in de St. Willibrordkerk te Antwerpen onderwerp van ongezouten openbare kritiek.
Dat is waarschijnlijk mede de reden geweest van een radicale verandering van inzicht. Vanaf 1850 zijn de betere orgels van Loret bekend. Vanaf die tijd werden zijn orgels ook duurder. Van deze orgels zijn er meerdere in redelijke tot goede staat bewaard gebleven.
Ons orgel, dat uit 1856 stamt, behoort ook tot de best bewaarde. Prijzen die in die tijd werden betaald varieerden van bedragen van ƒ2200 tot ƒ9380. Dat zijn prijzen die we ons haast niet meer kunnen voorstellen voor dit soort grote objecten.
De zoon van Francois-Bernard, genaamd Camille (1833 St. Niklaas - † 1904 Antre Eglise), zette de traditie voort en bouwde goede orgels. Hij hield zich tot 1890 vooral bezig met het onderhoud van door zijn vader gebouwde orgels. Francois-Bernard heeft de naam Loret een plaats gegeven in de geschiedenis. Hij was lid van de Academie Nationale te Parijs en van de Imperial Royal Society of London.
Hij publiceerde ook enkele boeken, vooral over orgelbouw. Uit een daarvan, geschreven in 1842, een klein stukje om zijn visie over orgels te demonstreren: “Het orgel mag niet dan zachte en melodieuse toonen uitspreken, dewijl de melodie de ruwheid der zeden verzacht”. En “Bij de vereering der verschillende christelijke volkeren van deze wereld wegens den eeuwigen God van het heelal, moet de kunstenaer alle mogelijke middelen aenwenden, om de melodie, harmonie en de maetbeweging zoo statig, zoo majestueus, zoo ontzagwekkend, zoo zacht, zoo krachtig en zoo vol mogelijk te maken, den einde daer door aen het verhevene der gewijde muziek te kunnen beantwoorden”.
“Men mag onder de Godsdienst geen andere muziek uitvoeren dan eenvoudige en in overeenstemming met de zoete aendoeningen van de Godsdienst”.
Aldus de toen nog jonge Francois-Bernard Loret.
